خاورمیانه‌ی فانتزی‌ها

«ادوارد هاپر» در آپارتمان روبروی خانه‌‌ام زندگی می‌کند. آپارتمان قدیم‌ساختِ خسته‌ای که پنجره‌های آهنی‌اش زنگ زده و سنگ‌های مرمرِ دود گرفته‌اش هیچ نگاه کنجکاوی را خیره نمی‌کند. عادت دارد که هر از چندگاهی بالا تنه‌اش را از پنجره‌ی سمت چپ واحد طبقه‌ی آخر ساختمان بیرون بیاورد، سیگاری بگیراند و خانه‌های روبرو را ورانداز کند. نگاه خیره‌اش، اوایل آزارم می‌داد. بعد فکر کردم در دیدرس ادوارد هاپر بودن هم داستانی است برای خودش. حالا بیشتر کنجکاوم بدانم چه تصویری از خانه‌ی من می‌کشد. به گمانم آن تصویر زن و مرد جوان اتو کشیده‌ای که در اتاق کوچکی نشسته‌اند و انتظار می‌کشند را از روی خانه‌ی من کشیده باشد. زنِ تصویر؛ لباس گرم بلندِ باوقاری پوشیده که در عین متانت، لوندی زنانه‌ای را به نمایش می‌گذارد. مرد ماجرا اما سرد است. جلیقه و کراوات با موهای بورِ مرتب. مردِ وسواسی و زنِ هیستریک، درست مثل زوج‌های باشکوه قصه‌های شرقی. مرد سرگرم خواندن روزنامه است و با آن لباس رسمی که به تن دارد، انگار که منتظر است مراسمی آغاز شود، شاید هم به احترام میهمان‌اش که همان زن تصویر است خود را آراسته باشد، ولی در عین حال علاقه‌ای به معاشرت با میهمان‌اش ندارد. زن که حوصله‌اش از بی‌تفاوتی مردِ تصویر سر رفته، برگشته به سمت پیانو و ناشیانه کلاویه‌ها را دستکاری می‌کند. ما تمام این ماجرا را از دریچه‌ی یک پنجره می‌بینیم. این اگر تصویر خانه‌ی من باشد، تصویر دقیقی است از آنچیزی که ممکن است در چاردیواریِ خانه‌ی من بگذرد. یک گوشه در سکوت خانه نشسته‌ام کتاب می‌خوانم و اخم‌هایم در هم است. کتاب خواندن افسرده‌ام می‌کند. اصلاً هر چیزی که گوشه‌ای از واقعیت زندگی را برایم نمایان کند، بیش از آنکه اشتیاق‌ام را برانگیزد، افسرده‌ام می‌کند. زیگموند فروید یک‌جایی گفته بود: «هدف زندگی، مرگ است»، این جمله را بعد از جنگ اول جهانی گفت. این خاصیت جنگ است، آدم‌ها را متفکر می‌کند. حالا فکر کن در دل منطقه‌ای در جهان زندگی کنی که «مرگ» هر لحظه ممکن است درِ خانه‌ات را بزند، حالا هی بیا شیرفهم‌اش کن که لامصب من فقط لباس یک نفر دیگر را پوشیده‌ام، مگر توی کَت‌اش می‌رود. اصلاً زیستن در خاورمیانه آدم‌ها را خیالپرداز می‌کند، هر لحظه آدم دنبال یک سوژه‌ی جدید می‌گردد تا خودش را سرگرم همین نیم‌مثقال زندگی کند. دوستی می‌گفت: «تهِ تهِ زندگی هیچ خبری هم نیست، ولی آدم‌ها به یک سری فانتزی‌ها نیاز دارند تا با این بی‌خبری کنار بیایند».