نشانه‌های یک رواندرمانگر غیرحرفه‌ای
نکته: مواردی که گفته می‌شود قطعی نیستند، در رواندرمانی مهمترین موضوع «رابطه‌ی درمانی» است و احتمال دارد درمانگر با در نظر گرفتن آن برخی تصمیم‌های بالینی بگیرد که متفاوت با برخی موارد زیر باشد.
۱) درمانگر غیرحرفه‌ای اجازه نمی‌دهد شما به اندازه‌ی کافی حرف بزنید، خودش بیش از شما حرف می‌زند. الگوی مشخصی وجود ندارد ولی قاعدتاً شما بایستی خیلی بیشتر از درمانگر حرف بزنید.
۲) درمانگر غیرحرفه‌ای خیلی زود دفاعی می‌شود. کوچکترین نقد شما را به خودش می‌گیرد. شما مختارید تمام حس‌هایتان را در اتاق درمان بروز دهید، به شرطی که منجر به آسیب فیزیکی و بی‌احترامی نشود. درمانگر حرفه‌ای اجازه می‌دهد شما او را تخریب و ناارزنده کنید، چون می‌داند دارد چه کار می‌کند.
۳) درمانگر حرفه‌ای خودش را در موضع برابر و یا حتا گاهی در موضع ضعف قرار می‌دهد، تفسیر می‌دهد بی‌آنکه بترسد تفسیرش اشتباه باشد، اجازه می‌دهد شما او را اصلاح کنید، ولی درمانگر غیرحرفه‌ای خودش را در موضع قدرت قرار می‌دهد، گویی که او همه چیز را می‌داند و شما جاهل هستید.
۴) درمانگر غیر حرفه‌ای با کمترین داده‌ها تفسیرهای غلو شده می‌دهد. او سعی می‌کند با دانش‌اش شما را اغوا کند و تحت تاثیر قرار دهد، ولی درمانگر حرفه‌ای به اندازه و به‌موقع و در راستای درمان از دانش‌اش استفاده می‌کند.
۵) درمانگر غیر حرفه‌ای توصیه می‌دهد، نصیحت می‌کند، شبیه یک والد یا در بهترین حالت شبیه یک معلم عمل می‌کند، درمانگر حرفه‌ای اما تحلیل می‌کند، نسبتاً خنثاست و امیال و اشتیاق‌های شما را دستکاری نمی‌کند.
۶) درمانگر غیر حرفه‌ای در برنامه‌ریزی جلسات ناکارآمد است. سر وقت شروع نمی‌کند، وقت‌ها را زیادی کنسل می‌کند، جابجایی زیاد دارد، به‌موقع تمام نمی‌کند. چارچوب مشخصی ندارد.
۷) درمانگر حرفه‌ای ارتباط غیر درمانی با شما ندارد، حریم‌ها را رعایت می‌کند، دیسیپلین و پرنسیب دارد. درمانگر غیر حرفه‌ای ممکن است با شما وارد رابطه شود، ارتباط‌های خارج از اتاق درمان داشته باشد یا با شما تماس فیزیکی داشته باشد.
۸) درمانگر غیر حرفه‌ای کلیشه‌ای حرف می‌زند؛ «زن‌ها فلان‌اند، مردها بیسار»، «راست مغزها فلان‌اند، چپ مغزها بیسار»، «خواستن توانستن است»، «تو کمال‌طلب/مهرطلب هستی». تحلیل‌های درمانگر حرفه‌ای صرفاً در بافت زندگی شما معنا پیدا می‌کند، شما برای درمانگر حرفه‌ای منحصر به فرد هستید.
۹) درمانگر حرفه‌ای از عناوینی مثل «عزیزم»، «جانم» و اینجور موارد استفاده نمی‌کند، حتا اگر ببیند شما راحت نیستید شما را با ضمیر جمع خطاب می‌کند، درمانگر غیر حرفه‌ای ممکن است این مناسبات و آداب معاشرت را رعایت نکند.
۱۰) درمانگر غیر حرفه‌ای همان جلسه‌ی اول نسخه‌ی شما را می‌پیچد؛ «تو آرزوی مرگ پدرت رو داری»، «دوست داشتی با مادرت بخوابی»، «باید جدا شی، این مرد به درد تو نمی‌خوره»، «برو خودارضایی کن».
۱۱) درمانگر غیر حرفه‌ای درمانگران دیگر را ناارزنده و بی‌اعتبار می‌کند، درمان‌های قبلی شما را تحقیر می‌کند و درباره‌ی درمانگران دیگر بدگویی می‌کند.
۱۲) درمانگر غیر حرفه‌ای احساس شرم و تحقیر به شما می‌دهد، درمانگر حرفه‌ای مراقب است چیزی نگوید که شما خجالت بکشید. درمانگر حرفه‌ای حتا تفسیرهایی که ممکن است شما را شوکه کند یا احساس ناراحتی به شما بدهد را به گونه‌ای می‌گوید که کمترین آسیب‌پذیری را داشته باشد، درمانگر غیرحرفه‌ای اما «وحشی» است، تفسیرها را قابل هضم به شما نمی‌دهد (روانکاو وحشی اصطلاحی است که فروید به روانکاوی اطلاق می‌کرد که بی‌موقع و خیلی زود تفسیر می‌دهند و توان روانی مراجع را در نظر نمی‌گیرند).
پی‌نوشت: پرواضح است که درمانگری که حین جلسه گوشی تلفن همراه‌اش را چک می‌کند یا وسط جلسه خواب‌اش می‌برد! که دیگر اساساً رواندرمانگر نیست و یک کاسب است.
عالی عالی 🙂 چقدر خوشحالم که طبق متن حتی اپسلیونی از غیرحرفه ای بودن در درمانگرم نبود
خانم دکتری که وسط جلسه عصرونه نون و خیار و پنیر میخوره چی؟ 🙂
واقعا خانم دکتری که سه ساله من مراجعشون هستم هم هیچکدوم از این نشانه هارو نداره بهش افتخار میکنم دونه به دونه همه رو رعایت میکنه. دوستش دارم