نوشتن جلسات درمانی در شبکه‌های اجتماعی، مراجعان را در موقعیت آسیب‌پذیر قرار می‌دهد. چراکه کنترلی روی چرخه انتشار نیست و ممکن است مراجعی تا از کلینیک به خانه برسد، ماجرای جلسه‌اش کف تایم‌لاین شبکه‌های اجتماعی باشد.
موضوع این نیست کسانی که دارند این پُست را می‌خوانند نمی‌دانند این در مورد چه کسی نوشته شده است، بلکه مسئله این است که خود بیمار یا مراجع متوجه است که این داستان زندگی او است.
وقتی مراجعان داستان خودشان را در قالب توئیت یا پست اینستاگرامی توسط درمان‌گرشان ببینند وحشت‌زده می‌شوند. چرا که با این مواجه می‌شوند که روایت زندگی او را کسی منتشر کرده که به او اعتماد کرده بود. درست همان فردی به او آسیب‌زده که قرار بود از او محافظت کند. در چنین شرایطی اعتماد فرد عمیقاً بی‌دفاع و متزلزل می‌شود.
گاهی وقت‌ها هم برخی درمان‌گران طوری توئیت می‌کنند یا پست می‌نویسند که گویی می‌خواهند به دیگران «درس» زندگی بدهند یا این‌که دیگران از شنیدن و خواندن چنین ماجرایی «عبرت» بگیرند. این اتفاق برای مراجع، شرایط سخت و توان‌فرسایی ایجاد می‌کند و احتمالاً او را با این سوال مواجه می‌کند که چرا داستان زندگی من باید سبب عبرت دیگران شود؟
غالباً افرادی که چنین پست‌هایی می‌نویسند در برابر نقد درست همکاران، دلایلی را مطرح می‌کنند که اغلب قانع‌کننده نیستند. گاهی می‌گویند ما رضایت کتبی از بیمار یا مراجع گرفته‌ایم. اما به چنین ادعایی باید شک کرد. خیلی بعید است که یک نفر رضایت بدهد که روایت زندگی‌اش در شبکه‌های اجتماعی به عنوان کیس دست به دست شود.
حتی اگر خود مراجعه‌کننده این را بخواهد، این درمان‌گر است که باید هشیار باشد و به این درخواست به عنوان یک «مسئله» نگاه کند، چرا باید یک مراجعه‌کننده بخواهد که مسئله‌اش در فضای مجازی منتشر شود؟ اگر درمان‌گر هشیار باشد متوجه می‌شود که یکی از مسائل او اساساً همین است، احتمالاً او در «حریم خصوصی»اش مشکل دارد و اساساً به طور ضمنی برای همین آمده که با کمک درمان‌گر مسائلش را واکاوی و حل کند.
درمان‌گر مثل هر آدم دیگری یک‌سری نیازهای نمایش‌گرانه و نارسیستیک طبیعی دارد، یا شاید فشاری در یک جلسه درمانی به او وارد شده که قصد دارد آن را مدیریت کند، اما اشتباهش این است که در فضای مجازی دست به چنین کاری می‌زند.
بخش‌هایی از گفتگویم با روزنامه‌ی همدلی پیرامون نوشتن درباره‌ی مراجعان در شبکه‌های اجتماعی.
https://www.hamdelidaily.ir/index.php?post=7858